Een basketbalteam is als een fijn afgesteld mechaniek, getuned tot een mate waarop Zwitserse horlogemakers jaloers worden, soepel draaiend door de fijnste olie. Tenminste. Dat is het idee. En de wedstrijd vandaag begon ook best goed; de tegenstander won de sprongbal, maar de daarop volgende snelle aanval en gehoopte score werd netjes door onze verdediging gestopt. En toen trad onze counter in werking, best voorspoedig ook wel, en met 2 minuten stond het 4-10. Zo dan! Dat gaat goed!
Maar toen, en ik verdenk de coach van het andere team, leek onze fijnste olie plots vervangen door stookolie. Het fijne mechaniek begon te horten. En stoten. En roken. En even later, ergens halverwege het tweede kwart, was het zo maar 23-12. Twee punten in een kwart aan speeltijd, terwijl de Arnhem Eagles er 19 maakten! Dat is niet de formule voor winst! Zeker, niet alle calls in de eerste helft waren even lekker, maar dat is niet de oorzaak van het slechte spel; we speelden gefrustreerd en ongeorganiseerd. Geen stuitpasses, geen boogpasses, maar alles recht langs de gretige handen van de tegenstander, die er dan zo nodig met de vingers aan moesten zitten. Ruststand 31-19.
Het derde kwart ging ietsje beter (dat was ook niet zo moeilijk natuurlijk). Er kwam wat meer rust. De passes waren nog steeds wat ongenuaceerd, en het duurde te lang voordat de bal aan de andere kant van het veld kwam, waardoor we telkens tegen een volledige verdediging moesten spelen. Uiteindelijk was de stand na het 3e kwart 41-25. Nog steeds liepen de Eagles uit. De arbitrage ging beter, maar bal was ons niet echt gunstig gezind en rolde er best vaak er nét niet in.
Het vierde kwart gingen we eindelijk meer zelf spelen, en dat was ook voor het eerst dat ik onze trademark fast break een paar keer zag. En dan zie je ook een andere scoreverdeling, eentje waar wij meer scoorden dan de tegenstander. Niet veel (1 punt), maar hey! kniesoor die daar op let. We liepen in.
Eindstand: 46-31.
Zoals Vera zei: dit was niet onze wedstrijd.