Er zijn mensen die vullen hun zaterdagavond met indrinken, en na het indrinken komt schijnbaar het echte drinken, en ik gok dat het afgesloten wordt met nadrinken. Waarschijnlijk een prima manier om de zaterdagavond te vullen… Maar je kunt ook een potje gaan basketballen. (Daarna kun je altijd nog drinken, als je gewonnen hebt.) Dit keer kwamen de tegenstanders helemaal uit Zwolle. Het was de derde wedstrijd van dit seizoen tegen elkaar; de eerste in Zwolle hadden we ondanks een fysieke speelstijl nipt gewonnen, de tweede in Winterswijk behoorlijk verloren, dus de derde in Aalten zou bepalen wie nu de end-and-always winner zou zijn. The level boss. Of zo.
De coach van Landstede was vooraf ingefluisterd dat de scheidrechters wel eens wat strikter konden fluiten dan ze gewend zijn. En dat was inderdaad het geval, dus daarom allereerst mijn complimenten aan hoe het team zich aangepast heeft! Zeker na de rust was er in eens een andere speelstijl; ik zag 1-2-tjes, pick-and-roll, en erg mooie drives. Het is slechts mijn mening (so don’t kill me), maar als je gewoon gaat basketballen, gericht op de bal en niet de tegenstander, dan krijg je leuke wedstrijden. En dit was een erg leuke!
Het begin van de wedstrijd ging het aardig gelijk op, Landstede liep een beetje uit, maar niet dramatisch, 8-14 na het eerste kwart. Het was bij ons wederom wat rommelig; onmogelijke schoten op de basket, verdedigend lieten we wat steekjes vallen, toch konden we de schade beperkt houden tot 19-27 bij de rust. Niet een onmogelijk groot gat. Het derde kwart bracht daar echter geen verandering in; rommelig en zoekende in de aanval, maar sterk verdedigend, en dan wordt het 29-37. We maken er geintjes over tijdens de timeout, maar die bal moet echt gewoon vaker dóór de ring heen. Kansen genoeg.
En toen was daar in eens die peper. Rood. Vurig. En die ging regelrecht in de, ahhhhhm, ja daar. Er was plots een energie in het team, en vanaf de bank, combinaties gingen lopen, de zusjes konden elkaar vinden onder de basket en plots stond het 37-37. Wat zegt ik? 39-37 met nog 2 minuten op de klok! Oh my! En dat ondanks dat de bal nog steeds niet lekker viel! Jammer genoeg viel Anouk uit, doordat haar schouder uit de kom ging (dat ziet er niet fijn uit meid!) En dan… In de laatste seconden van het 4e kwart… Die 39-39 gelijkmaker en dus verlenging. Bollocks.
De spanning van het 4e kwart bleef in de verlenging aanwezig. We hadden mazzel met hoe de tegenstander hun strafworpen gooiden (mis), maar wij gooiden de bal nog steeds niet door de ring heen… En als je dat niet doet, tja, dan wint Landstede terecht met 44-45.
Leuke wedstrijd meiden, en dat geldt voor beide teams! Zo wil ik er nog wel een paar (maar dan met de uitslag net andersom graag) 😉
Overigens, het zien van hun roze warmloopjacks tijdens de tweede wedstrijd heeft uiteindelijk de doorslag gegeven dat we onze nieuwe warmloopjacks hebben aangeschaft. Witte dan wel.