Op zaterdag 3 november togen we om 18:40 richting Zwolle om om 21:45 een
wedstrijd te spelen. Zaterdagavond om 20:45, het is echt november en
geen 1 april, wat een tijdstip. En uiteraard was de autosnelweg bij
Doetinchem afgesloten, wat nog een kwartier extra reistijd toevoegde.
Gelukkig hadden we extra proviand meegenomen voor de lange en gure (het
was best koud) reis. Op papier leek de tegenstander ‘wel te doen’, want
ze stonden onderaan in de competitie, maar dat kwam omdat ze nog maar 2
wedstrijden gespeeld hadden en met 1x winst dus ‘slechts’ 2 punten
hadden. Wij hadden met 4 wedstrijden 6 punten en stonden daardoor zelfs
even op 1, maar dat zegt dus helemaal niets.
Eenmaal aangekomen was de entree best indrukwekkend: een grote hal
met een center court en tribunes rondom! Wauw! Maar helaas mochten wij
doorlopen naar de gewone sporthal erachter, met drie net passende
basketbalveldjes. Toch even jammer. De tegenstander had 10 van de 11 man
op de been, wij slechts 8 van onze 11. Na een goede warming up begonnen
we aan de wedstrijd. De instructies waren zoals altijd; als je niet
binnen een ruime seconde de bal kunt passen, dan ga je zelf dribbelen,
om zo de druk naar voren erin te houden. In het eerste kwart ging scoren
lastig, maar we liepen uit naar 2-8 en gingen uiteindelijk met 4-8 het
tweede kwart in. De scheidsrechters floten behoorlijk strak, wat wij wel
plezierig vinden. Het tweede kwart ging lekker door zodat we met 16-27
de rust in gingen. Een gestaag oplopende voorsprong.
Na 15 minuten pauze (de 10 minuten die meestal gedaan wordt is
tijdsbesparing) begonnen we aan het derde kwart. En dat ging toch echt
minder lekker, omdat ze veel feller gingen spelen. Daarnaast begonnen de
scheidsrechter ook hun strakke fluiten wat te laten varen. Er werd o.a.
veel getrokken aan armen waarvoor niet gefloten werd en daar kunnen wij
niet zo goed tegen. En wanneer je met een heupduw iemand over de
middellijn duwt, moet je niet vragen om terugspelen eigen helft, maar is
er net een P gemaakt. Die vond ik persoonlijk wel heel duidelijk, maar
werd niet voor gefloten (ook niet voor terugspelen gelukkig). De meest
interessante situatie ontstond toen een scheidsrechter floot voor einde
kwart 3, terwijl de klok nog niet op 00:00 stond, net toen Anouk een
vrije layup maakte en scoorde. Die dus niet geteld werd. Het is absoluut
niet de bedoeling te suggeren dat er partijtijdig gefloten werd, want
de beste speler van Landstede werd ook met 5 P’s naar de kant gefloten,
maar fijn was de wedstrijd niet meer. En daardoor zag je de score
langzaam verschuiven; met 30-37 gingen we het 4e kwart in.
Het vierde kwart zette de trend door. En om te voorkomen dat we de
voorsprong kwijt zouden raken, besloten we met nog 5 minuten op de klok
het tempo eruit te halen: óf een fast break, of rustig rond spelen en
draaien. We stonden immers nog voor en en wilden ons niet laten
meeslepen in het gejaagde spel van de tegenstander. Dat ging best goed,
maar is ook iets waar we nog op moeten oefenen; je moet nog steeds
insnijden om dreiging in de bucket te hebben. Uiteindelijk eindigde dit
in een erg spannende laatste minuut met nog 3 punten voorsprong… En de
44-47 winst.
Het lijkt erop dat er veel teams aan elkaar gewaagd zijn in deze competitie.